Er is inmiddels wat tijd verstreken maar we zijn nog heel erg alive and kicking en hebben de afgelopen dagen heel wat meegemaakt, dus zet je maar schrap hier komt het:

Deel 1: De kakkerlakvanger van de trans yogya-malang express

Nadat we maandagavond op het terrein van de Prambanantempel het Ramanyana ballet (leuk maar een tikkie te lang) hadden bezocht met de prachtig verlichtte tempel op de achtergrond, was het dinsdagochtend tijd om de tempel bij daglicht te gaan bewonderen. Om 6 uur 's ochtends opgestaan om toeristen te mijden en voorfoto's bij het mooie ochtendlicht. We namen de lokale bus die er 40 min over deed en maar liefst 30 cent pp kostte! Bij de tempel aangekomen was het nog heel rustig en hoefden we ze maar met een handjevol andere mensen te delen. De 6 tempels waren erg indrukwekkend qua formaat maar ook zeker vanwege hun bouwwijze ' hoe hebben ze dat in shiva's naam voor elkaar gekregen?' Men was druk bezig met restaureren, nog steeds de nasleep van de aardbeving van 2006. Ook waren er mannetjes druk bezig de tempels aan de buitenkant schoon te maken. Deze kerels waren op blote voeten of slippers met hun bezempjes omhoog geklauterd en waren totaal niet gezekerd. Nadat we met de bus terug in onze hete keet waren aangekomen zijn we bij Superman's onze favoriete banana pancake gaan eten. De rest van de dag hebben we het rustig aan gedaan, we hebben een Batik fabriekje bezocht en onszelf op een ijsje van de Mcdonalds getrakteerd. Ja, die hebben ze hier ook. Om 20 uur 's avonds zou onze minibus ons bij de homestay oppikken voor de reis naar Malang. We hebben toen kennis gemaakt met wat men in Indo de rubberen tijd noemt. Pas 45 min later en na 2 telefoontjes kwam men ons oppikken. Daarna nog heel yogya gezien om nog 6 anderen op te halen en uiteindelijk reden we 23 uur de stad pas uit. Het was een soort kamikaze rit want iedereen rijdt met groot licht waardoor je half verblind wordt en je best moet doen om de weg te blijven volgen! Nota bene ons chauffeurtje had er al een rit opzitten als bijrijder van Malang naar Yogya! Oftewel hij had de hele dag al in de auto gezeten en haalde met ons nog even een nachtje door. Dus het is een wonder dat we het gehaald hebben. Maar dat was nog niet alles. Toen we om half 2 's nachts stopten voor een warme maaltijd -IEUW wij sloegen dit zoals je zult begrijpen over - bleven we bij de bus en kwamen we en passant tot de ontdekking dat we niet de enige passagiers aan boord waren. Eerst zagen we er 1 maar al gauw maakten we - van veel te dichtbij - kennis met de rest van de kudde. KAKKERLAKKEN!!! De bus bleek er vol mee te zitten en Veronique, de held op sokken (letterlijk) ging op jacht met haar papieren lasso.Toen we ca. 20 busbewoners hadden verwijderd, bleek er een hele stamboom mee te rijzen. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze te voorschijn! Het bleek onbegonnen werk alle kakkerlakken te verwijderen. Terwijl histerisch onze ongenode gasten de deur wezen, werden onze lokale medereizigers er niet warm of koud van. De rest van de nog 5 uur durende rit, hebben we maar gedaan of niet wisten wat er allemaal om ons heen kroop. Rond een uur of 7, bereikten we na een lange nacht met weinig slaap onze eindbestemming van de kakkerlaktour: Malang. We werden warm onthaald door 'Opa' die goed Nederlands sprak en tijdens een kopje thee vertelde dat er thuis nog steeds zo gesproken werd. We konden door onze vroege aankomst nog niet onze kamer in, dus zijn we ondanks slaapgebrek maar direct op pad gegaan. Belangrijke eerste stop was de Hollandse Bakker! Broodje hagelslag en puddingbroodje gescoord, kortom een prima ontbijt! Toen te voet door de koloniale woonwijk, waar vele grote huizen uit het koloniale tijdperk stonden. Een stukje Nederland maar dan tussen de palmbomen en in schril contrast met hoe de gemiddelde Indo woont. De Nederlandse invloed werd ook duidelijk door de vele Katholieke kerken in deze stad. Daarna hebben we over de markt gewandeld, waar ze veel vogeltjes en andere 'huisdieren' in veel te kleine kooitjes verkochten. Tijd voor de lunch. Daarvoor zijn we naar Toko Oen gegaan omdat men daar onder andere Hollandse gerechten op het menu had staan. Wij gingen voor de kroket, maar wat een dikke pech, die was uitverkocht! Na de lunch, snel terug naar het guesthouse omdat we 2 blinde dames op bezoek kregen voor een welverdiende massage. Hiermee ondersteunden we direct de lokale gemeenschap, omdat het een project betrof, dat blinde mensen uit het hele land to masseurs opleidt. De massages waren meer dan goed en de dames voelden perfect aan waar de pijnpunten zaten. Al kwam het letterlijk kraken van de nek van Veronique een tikje onverwacht (het zit allemaal gelukkig nog vast!). Na de massage kregen we thee met een cakeje van het guesthouse, wat een service en verwennerij! Omdat we wederom een korte nacht voor de boeg hadden zijn we op tijd gaan eten en om 19:30 gaan slapen, want middernacht vertrokken we naar Bromo voor hopelijk een prachtige zonsopkomst (inderdaad Yvon, dit kun je geen vakantie meer noemen ;-)).

Deel 2: Bromo en Ijen, vulkanische reuzen

Om 03:00 's nachts kwamen we aan in Cemoro, een dorpje aan de voet van de Bromo vulkaan. Gelukkig hadden we ons goed aangekleed want het was KOUD! Omdat de jeeps al af en aan reden, moesten wij nog tot 04:00 wachten voor onze rit naar boven. Daar aangekomen was het erg druk 'dus hier hebben al die toeristen de afgelopen 2 weken gezeten, we waren ze al kwijt' (we waren blij na Bromo weer afscheid van ze te mogen nemen, helemaal toen een Hollandse loser probeerde grappig te zijn door vuurwerk af te steken). Een mooie foto zonder andere toeristen erop te maken was een opgave, maar Eva balancerend op een bankje met Veronique als steunpilaar heeft toch prachtige plaatjes opgeleverd. Om 06:00 gingen we per jeep richting de krater die we konden beklimmen. Deze krater dampte nog behoorlijk een zeer herkenbare eierlucht. Dit was het einde van een prachtige ochtend, met een zeer mooie zonsopgang, die we na de mist in Dieng ook wel verdiend hadden. Yus stond ons bij terugkomst al op te wachten met goed nieuws. Hij had voor ons de laaste trip op Java geregeld van Bromo naar het Ijen Plateau (met nog meer vulkanische reuzen) en onze laatste bestemming op Java Kaliklatak. Ja pappa's en mamma's zoek maar eens op waar dat ligt. Een hint: ergens tussen Ijen en Ketapang, de haven van Bali. Om 9:00 vertrokken we voor de lange rit naar het Ijen Plateau. Na de afdaling van Bromo werd het al gauw weer bloedheet, maar daar hadden we geen last van in onze auto met airco, ons vervoer voor die dag en de volgende dag: even genieten van een luxe vorm van backpacken en bijslapen onderweg zonder kriebels! Om 15:30 kwamen we na een hobbelige rit - het was meer gat dan weg - aan in de middle of nowhere. Het dorpje waar we sliepen lag in de omgeving die Ijen wordt genoemd. Het is een zeer dunbevolkt gebied met koffie- en rubberplantage. Omdat de herberg al vol was, had Yus een kamer bij mensen thuis geregeld. Geen homestay dit keer, maar gewoon een slaapkamer bij mensen uit het dorp. Het was een hokje van 2,5 x 2 meter met daarin een kleine twijfelaar. De simpelste kamer tot nog toe, maar zo lief dat ze ons in hun huis opnamen! Ondanks dat er een tweede matras onder het bed lag, sliepen we toch maar samen in de twijfelaar, want het was fris. De WC werd door meerdere huishoudens benut en bevond zich in een soort buitenhuis. Terug in de tijd! De volgende ochtend om 07:00 kregen we ontbijt bij het hotel in de buurt van ons huisje; een lekkere boterham met een soort jam en hagelslag en een ei. Toen met de auto naar het startpunt van onze hiking naar de Ijen krater. De tocht konden we zonder gids lopen, omdat het een duidelijk pad was naar boven. Het pad was behoorlijk steil en onderweg kwamen we veel mannetjes tegen, die met een stok met daaraan twee zwaar beladen mandjes met Sulfiet, op hun schouder naar beneden holden. We liepen op met 1 van deze mannetjes die ons vertelde dat zo'n lading ongeveer 70 kg zwaar was. Per lading ontvingen ze ongeveer 40.000 Roepie, dat is nog geen 4 Euro voor zulk zwaar werk. De meeste mannetjes liepen 2 keer per dag met een lading uit de krater omhoog en daarna naar beneden naar het startpunt van onze hiking. Na een goed uur lopen naderden we de krater en moesten we onze neus en mond weer afdekken tegen de Sulfiet dampen. De mannetjes liepen zonder bescherming de krater in en uit en rochelden heel wat af; alles behalve gezond werk. De zwart opgedroogde lavastromen en de onophoudende damp uit de krater in combinatie met de laaghangende bewolking maakten het geheel tot een spookachtige omgeving. Op de terugweg hebben we halverwege bij een theehuisje thee met koekjes genuttigd. Daar konde we ook zien hoe de mannetjes hun zware vracht op ouderwetse wijze wogen. Diep respect! Eenmaal beneden gingen we op weg naar Kaliklatak.

Deel 3: Kaliklatak en Mr. Pono Heffner

Kaliklatak is een rustig klein dorpje, dat niet in de Lonely Planet vermeld staat, maar dat volgens Yus mooiere plantages bezit en minder toeristisch en commercieel is, dan het oorspronkelijk geplande Kalibaru. Eenmaal aangekomen werden we door Mr. Pono in het Nederlands ontvangen. Het verblijf was afgeschermd door een hek en was prachtig aangelegd. We kregen een huisje toegewezen met een eigen woonkamertje, waar we alle maaltijden door een 'Indo James' geserveerd kregen. Deze service voelde een beetje ongemakkelijk (we voelden ons een beetje de kolonisten zeg maar) maar was na de lange dagen die we gemaakt hadden wel lekker. Tja je moet toch ergens je vakantiemomentje pakken ;-). Het eten was heerlijk en 's avonds hebben we nog lang op de veranda zitten chillen met een onophoudelijke theeservice. Wat fijn dat we hier 's nachts niet naar het buitenhuis hoefden! De volgende ochtend, nadat we weer een goede nacht hadden gemaakt, kregen we ook ons ontbijt 'thuis' geserveerd; witte toast met hagelslag!! Na het ontbijt kwam onze gids voor die ochtend, Roy (een echte Indonesische naam ;-)), ons halen voor een tour over de plantage die het hele dorp beslaat. We kregen te zien, waar onze kruiden oorspronkelijk vandaan komen en hoe het eigenlijk allemaal groeit en bloeit. Super leuk om te zien, zeker ook omdat we van een aantal kruiden niet wisten dat het op die manier groeit. Als eerste stopten we bij een rubberplantage. Roy legde uit, dat een rubberboom pas na 7 jaar geschikt is om rubber van te tappen. Vervolgens kan er zo'n 35 jaar lang getapt worden (om de 5 jaar wisselt men van de ene naar de andere helft van de boom). Dat doet men door om de dag elke keer een heel klein stukje van de schors te schrapen, waardoor de boom een wond krijgt en rubber 'bloedt'. De driver liet het ons zien. Toen weer verder, op naar de eerste koffiesoort. Er groeiden er 2, de Robusta op 400m en de Arabica op 700 m hoogte. Er zijn 3 oogsttijden voor de koffiebonen, waarbij het plukken van de voor- en naoogst het meest verdiend omdat dan de bonen goed uitgezocht moeten worden, terwijl in het hoogseizoen de goede bonen makkelijk te plukken zijn. Daarna liet Roy ons zien dat kaneel en zoethout van de bast van de betreffende boom gesneden wordt. Je kon zo ruiken wat wat was. Lekker! Ook liet Roy dat vanille van een boom komt, die gewassen en daarna gedroogd wordt. We hebben nog thee en koffie gedronken met een cakeje op een uitzichtspunt vanwaar we Bali al konden zien liggen. Hier zouden we de volgende dag heen gaan. Op de terugweg hebben we nog even in de rubberfabriek gekeken. Helaas werd er niet gewerkt omdat het zondag was (men werkt 6 dagen per week!). De rubber die van de plant komt, wordt in een bad gedaan met mierenzuur en water. Daarna wordt het hard en door een mangel gehaald, waardoor het platte stukken worden met daarin de naam Kaliklatak gegraffeerd. Daarna wordt het geheel opgestapeld en samengedrukt om in pakketten van 130 kg (ingesmeerd met kalk tegen het schimmelen) over de hele wereld te worden verscheept. Weer terug bij ons huisje hebben we een snelle duik in het te koude water van het zwembad genomen. Daarna werd onze lunch al weer geserveerd. De manager van het complex, Mr. Pono vond ons wel leuk. Als hij er niet bij was noemden we hem Mr. Pono Heffner ;-). Hij bleef namelijk net iets te lang bij ons hangen en kwam ons persoonlijk met de brommer halen toen we even door het dorpje liepen; lekker dicht tegen Pono Heffner aan met z'n 3en terug naar het huisje. De rest van de dag lekker gerelaxed.

Deel 4: Bali

Vanochtend om 7:30 zijn we achterop de brommer (Ojek) met al onze bagage naar de haven van Ketapang gebracht om met de ferry over te steken naar Bali. Omdat we voorlopen op onze oorspronkelijk planning, kozen we ervoor om niet direct naar Ubud door te reizen maar eerst het noorden van het eiland te gaan ontdekking. Uitvalsbasis hiervoor is Lovina. In de haven Gilimanuk op Bali, vonden we al snel de Bemo (minibus) naar Lovina. Deze vertrok pas toen die vol was, wat inhield dat onze tassen met 1 touwtje op het dak werd bevestigd. We hebben bij elke hobbel maar even gecheckt of het er nog wel op lag. Na anderhalf uur bereikten we Lovina en konden we op zoek Taman Lilly's, ons aanbevolen door Rik en Ellen. Het bleek wat duur maar nadat we verder gezocht en niets naar onze wens gevonden hadden, kozen we er toch voor om er vannacht in ieder geval te slapen. Morgen willen we, als het lukt op een brommertje de omgeving gaan verkennen.

Tot later maar weer!!!

Liefs Eva en Veronique