Selamat Jalan
Zoals we hadden aangekondigd was er even radiostilte, maar hier dan ons laatste verslag van onze vakantie.
Nou daar gingen we dan eindelijk, op weg naar onze strandbestemming Gili T! Zoek dat maar eens op op internet en je zult plaatjes vinden van een zonovergoten eilandje met een prachtig blauwe zee. Maar zo zonnig en mooi begon onze boottrip ernaar toe niet. Zoals we al schreven, gingen we met een fast boat die de helft goedkoper was dan de boot die we oorspronkelijk hadden geboekt. We werden met onze spullen netjes opgehaald van ons verblijf en op de pier bij de boot afgezet. De boot was een soort uit de kluiten gewassen speedboot, met stukken plastic aan de zijkant als raam en aan de voorkant open. Omdat Eva wel eens wagenziek is en we niet zeker wisten hoe dat op een boot zou gaan, gingen we op de tweede rij van voren zitten. De zee was in het begin vrij ruig en het regende een beetje. De scheepsjongens deden daarom aan de voorkant van de boot de plastic flap dicht zodat we droog zaten. Toen de bui over was getrokken, ging de flap weer open voor frisse lucht. We kregen echter meer dan alleen frisse lucht. De zee was ruig en de boot klapte hard op de golven, zodat de boot bij elke neerwaartse duik een golf water binnen kreeg. We waren aan het einde van de tocht zo nat, dat het leek of we naar de overkant gezwommen waren. Gelukkig scheen op Gili T. de zon vollop en het tropische gevoel kwam meteen boven toen bleek dat we geen kade hadden om aan te leggen, maar van de boot op het strand moesten springen. Het inderdaad prachtig blauwe water maakte veel goed. De 5 dagen die we op Gili T. hadden hebben we echt gerelaxed. We hebben onder andere snorkelsetjes gehuurd om de zee te verkennen. Het koraal aan de kust was niet echt mooi, de vissen daarentegen wel! Tijdens een snorkeltoertje hebben we ook schildpadden zien zwemmen, zo gaaf! Verder hebben we een fiets gehuurd, want dat was de gemakkelijkste manier om je te verplaatsen. Gemotoriseerd verkeer is er op Gili T. niet, je kunt alleen met de benenwagen, de fiets of de paardenkar, maar die laatste is relatief duur. We zijn de dagen doorgekomen met lekker wandelen in de zon (het hele eiland rond over het strand in 2 uur), snorkelen, ontbijten met onze voeten in het zand en Veronique heeft een proefduik gemaakt en was zo enthousiast dat ze de volgende dag weer ging. Kortom we zijn bijgekomen en hebben genoten op Gili T.
Helaas was het vanochtend tijd om de fastboat naar Zuid-Bali te nemen. Ken je de mop van die man die op vakantie gaat? Nee? Wij ook niet want hij ging niet. Nou zoiets was het ook met onze boot vanochtend. Om 10.30 melden we ons voor de boot van 11:00 uur die we al in NL hadden gereserveerd. Om 11:00 uur kregen we te horen dat er een probleem was met de motor van de boot en dat we om 13:00 uur zouden vertrekken. Maar de tijd is hier, zoals we al eerder schreven, van rubber en dus vertrokken we om 15.30 uur. Klein detail daarbij was dat we niet naar Zuid-Bali maar naar West-Bali gingen en dus waren we pas om 19:30 in ons hotel in Sanur. Dit keer was de boottocht droog, echter weer zo ruig dat de helft van de mensen met een zakje binnen handbereik zat. Wij hebben de vaart goed doorstaan en kregen onderweg een gratis work-out omdat we onze spieren flink moesten aanspannen om de klappen van de boot op te vangen.
We zijn nu in Sanur en hebben een lekker hotel om morgen om 16:00 uur lokale tijd aan onze lange terugvlucht te beginnen. We kunnen terug kijken op een meer dan geslaagd backpackavontuur!!! Iedereen die ons heeft gevolgd en iedereen die reacties hebben achtergelaten willen we bedanken, het was super leuk om te lezen dat jullie van onze reis hebben meegenoten! Voor ons hopelijk een goede reis, selamat jalan, naar Nederland. Tot gauw!
Liefs Veronique en Eva
Ubud - Padangbai
Nadat we onze goede daad hadden verricht door bij de kinderopvang te eten, gingen we de volgende dag met de brommer op pad. We hadden de hoop dat het beter weer zou zijn dan de dag ervoor, maar niets was minder waar, want het kwam met bakken uit de lucht. We lieten ons niet kennen en met de plastic zak aan was het best te doen. Onze bestemming van die dag was het als bijzonder omschreven Tanah Lot, een tempel en grote toeristische trekpleister aan de zuidwestkust van Bali. Het rijden ging weer goed, al was het hier wel een stuk drukker dan in de omgeving van Lovina. Met de meegebrachte kaart konden we de route aardig vinden. Eenmaal bij Tanah Lot aangekomen, werden we via bordjes langs alle shopjes naar de tempel geleid. Daar aangekomen bleek je alleen met eb naar de tempel te kunnen, tja en dat duurde nog een paar uur. Vanaf de neprotsen zag de tempel in zee eruit als een restaurantje met drie dakjes boven elkaar. Hadden we hier de hele tocht voor ondernomen, wat een blamage! Op de terugweg hebben we nog een andere tempel aangedaan, die veel rustiger en mooier was. Toen door naar een dorpje waar de houtsnijders actief zijn. Beiden een bestgrote Buddha gekocht (hoe krijgen we dat in godsnaam mee?) en met op elke knie van EvaeenBuddha terug naar Ubud (wat de locals kunnen met hun halvewinkel op de brommer, moest ons toch ook lukken?!). Althans dat dachten we....Doordat we de vaart er goed in hadden zijn we zo heel Ubud voorbij gereden! En als klap op de vuurpijl kregen we een lekke band, terwijl het al iets begon te schemeren. Gelukkig zit in de bewoonde wereld om de paar honderd meter eenmotorshopje en voor zo'n 3 euro(incl. arbeidskosten!!)heeft hij de binnenbandgewisseld en waren we net voor donker terug in Ubud.
De volgende dag stond er weer een brommerrit op het programma. Nu naar het noorden waar volgens de Lonely planet een mooie tempel en mooie rijstvelden zouden zijn. Deze keer was het weer ons beter gezind en dat was maar goed ook want we hadden een lange rit voor de boeg. Met de kaart erbij ging het opnieuw prima en na een lunch bij een stalletje langs de weg, waar we opnieuw Mie Rebus namen (het wordt inmiddels een traditie!) kwamen we heel toevallig een crematiebijeenkomst tegen. We zijn natuurlijk even gaan kijken, iedereen zag er prachtig uit en er werd geen traan gelaten. Er stond een heel groot bouwwerk in de vorm van een stier/paard gemaakt van kleden papier en hout waarin de kist met de overledene (of alleen wat spullen, dat werd ons - gelukkig - niet duidelijk) verstopt zat. Dit bouwwerk werd in brand gestoken met de hulp van spiritus. Na deze ceremonie reden we door naar de inderdaad prachtig gelegen rijstvelden. Daarna reden we door naar de in de LP genoemde tempel. Ook hier weer een teleurstelling, wat dat zijn alle tempels die we op Bali gezien hebben; teleurstellend. Ruim voor het donker waren we weer in Ubud voor onze laatste maaltijd bij de kinderopvang.
De volgende dag verlieten we de stad en kwamen aan in Padangbai, waar we over een paar dagen met de snelboot naar Gili Trangwang - of Gili T. voor insiders - zouden gaan. Na een lekkere lunch heerlijk op het strand geploft en niets meer gedaan! Toen we ' s avonds wilden pinnen, bleek de automaat niet te werken. Omdat we dringend geld nodig hadden voor ons vervolg op Gili T waar pinnen bijna onmogelijk is, huurden we de volgende dag opnieuw een brommer om in een naburig stadje te gaan pinnen. Gelukkig gaf de automaat daar meer dan genoeg geld en voelden we ons met al die briefjes Dagobert Duck. Bij terugkomst in Padangbai zagen we haaien! Niet tijdens het zwemmen, maar ze werden helaas dood op een truckje gesmeten waarschijnlijk voor een haaienvinnensoepje...een vervelend gezicht. Rijk dat we ons voelden hebben we het meteen maar breed laten hangen en namen op het strand een lekkere massage. Vanavond tijdens het eten spraken we drie franse dames die we kenden van de kookcursus in Ubud. Zij vertelden dat ze voor de helft van de prijs, die wij voor de overtocht naar Gili T zouden gaan betalen, een fastboat hadden geboekt. We besloten dat we - als we onze boot van Gili Cat konden cancellen - ook met een goedkoper speedbootje zouden gaan. Na een snelle en strakke actie was het geregeld! Niet alleen gaan we morgenochtend al naar Gili T, maar we hebben ons ook nog eens in een paar minuten 60 euries bespaard! Tja ondanks dat we het weer even breed hebben, letten we echt wel op onze centjes. Als klap op de vuurpijl gaan we ook nog eens vroeger weg (en zijn daarmee vele andere backpackers die ook een kamer moeten zoeken voor) en is ons speedboatje ook nog eens veel sneller wat betekend dat het maar 1 uurtje braken...euh...varen is! Tevens betekend dat waarschijnlijk dat er de komende 5 dagen radiostilte zal zijn. We zijn heerlijk afgesloten van de buitenwereldin onze in verhouding luxe hutjes op het strand, die we in NL al geboekt hebben; heerlijk chillen, snorkelen en wie weet een diepere duik op zoek naar Nemo! We melden ons een laatste keer voor vertrek naar NL (snik) vanaf Bali, tot dan!
Liefs Eva en Veronique
Lovina - Ubud
Daar zijn we weer!
De eerste volle dag in Lovina hebben we een brommer gehuurd en zijn zelfstandig het verkeer op Bali gaan trotseren. Omdat Eva haar rijbewijs niet mee had, bestuurde Veronique de brommer. Op het programma stonden een boedistische tempel en hotsprings redelijk in de buurt van Lovina, met de van thuis meegebrachte kaart hadden we de tempel al snel gevonden. Dachten we... het bleek een ander tempeltje te zijn, maar het stikt hier dan ook van de tempeltjes, dus een vergissing is zo gemaakt. Uiteindelijk bleek dat we een afslag te vroeg hadden genomen. De tempel was wel mooi maar wij hadden ons er meer van voorgesteld. Daarna wilden we door naar de hotsprings, die echter onbereikbaar bleken omdat de afslag er naartoe afgezet was voor een festiviteit. De buurt had een prijs gewonnen voor de schoonste buurt en dat moest gevierd worden! Toen zijn we gewoon lekker gaan rijden in de prachtige omgeving en over spannende en vooral stijle weggetjes. We zijn al vaak horden kinderen tegen gekomen die van en naar school gaan. Allen dragen hetzelfde uniform al naar gelang ze hetzelfde soort onderwijs volgen; de basisschool heeft bv een ander uniform dan de middelbare school. Onderweg kregen we een heel dikke tropische hoosbui! Nog net op tijd vonden we een van de tentjes die langs de weg staan om te schuilen. Tussen alleen maar mannen en de juffrouw van het shopje hebben we ons weer een lekkere mie rebus laten smaken. Toen het enigszins droog was hebben we onze plastic zak aangetrokken en reden verder langs mooie rijstvelden. Ondertussen was er al aardig wat tijd verstreken en omdat we voor het donker weer thuis wilden zijn, zijn we teruggegaan en hebben we bij ons huisje aan t zwembad gezeten met een heerlijk vruchtensapje waar we ons klem aan drinken en ondertussen verslaafd aan zijn geraakt. 's Avonds lekker uit eten en de brommer voor de dag erna ook weer gereserveerd. Omdat het brommer rijden Veronique goed afging durfden we het de volgende dag aan om verder weg te gaan. De eerste twee stops waren weer bij ' meer van hetzelfde' tempeltjes en toen startten we de lange rit over een goede weg naar een meer waar ook nog een tempel in het water stond. Ook hier onderweg weer een bui maar ervaren als we inmiddels al zijn zagen we die aankomen en konden we nog voordat de bui losbarstte ergens een mie rebus bestellen, toch handig dat die buien steeds onder lunchtijd vallen. De tempel in t water was een toeristentrekker! Bussenvol kwamen ze kijken, fotos maken en weer door naar de volgende attractie.. Zo deden wij dat in Vietnam ook.... Bij de tempel werd een ceremonie gehouden. Na deze tempel gezien te hebben keerden we weer huiswaarts. Door de regen en de hoogte, omdat we tussen de bergen zaten, was het flink afgekoeld en reden we al bibberend door dikke mist en regen weer terug, gelukkig gaf de plastic zak enige warmte. 's Avonds als toetje een overheerlijke kokos cheesecake gegeten bij onze overbuurvrouw die een restaurantje heeft. De volgende ochtend werden we door een minibusje opgehaald om naar Ubud gebracht te worden, dit keer zonder kakkerlakken! In Ubud hadden we al gauw een homestay naar ons zin gevonden. Even bij de turist information desk gecheckt wat we hier allemaal konden gaan doen en meteen maar kaartjes vooreen Balinese dansvoorstelling voor die avond gekocht. Lekker door het centrum van Ubud gesjokt, waarbij we heeeeel veel andere toeristen tegen kwamen. De voorstelling 's avonds was leuk en beter vol te houden als die bij de Prambanantempel op Java;-) voor vandaag hadden we eigenlijk opnieuw een brommertje gehuurd maar kort nadat we waren opgestaan ging het regenen en zag het weer er niet al te best uit. Besloten dat we de brommer tocht uit gingen stellen naar morgen en we konden gelukkig nog aansluiten bij een Balinese kookles. Erg leuk! Eerst de markt over en uitleg gekregen over allerlei kruiden die we later zouden gaan gebruiken in het te maken gerecht! Het voorgerecht was balinese soep met balletjes. Het hoofdgerecht bestond uit meerdere lekkere hapjes zoals nasi goreng, nasi kuning, pepes (in bananenblad gestoomde kip of vis paketjes met groenten), sate en Balinese salade. Het toetje was ook een toppertje; een groen pannenkoekje met kokos-caramel vulling en ja das heeeeel lekker! Het koken deden we met een groepje mensen waaronder een aantal Fransen die voor de verandering wel een beetje sociaal waren. Eerst moest er een heleboel gehakt en gestampt worden om de lekkere Balinese en safraan saus te maken. Die vormden de basis voor de meeste gerechten. Stap voor stap maakten we de verschillende gerechten en werd alles geproefd. We kregen steeds meer trek want het rook allemaal heerlijk!! Uiteindelijk van onze gezamenlijke creaties genoten tot we nokjevol waren zooo lekker! Na de kookcursus zijn we naar een dagopvang bij ons om de hoek gegaan, waar ze gehandicapte kinderen en hun ouders begeleiden. Er zijn er twee van op Bali die zijn opgezet door een nl echtpaar dat zelf een dochter heeft met het syndroom van down. We kregen een rondleiding en uitleg hoe alles tot stand is gekomen, erg leuk en een goed initiatief! Daarna nog even onze lege fles met water laten hervullen voor een beter milieu; we zijn goed bezig! Vanavond hebben we ook bij de kinderopvang gegeten, een deel van de opbrengst komt weer ten goede aan de kinderen. Morgen hopen we op een strakblauwe lucht zodat we zonder onze plastic zak naar de Thana Lot tempel ( die ligt in de bocht naar links als je vanaf het zuiden van Bali omhoog gaat) kunnen op de brommer.
Tot later!
Liefs Eva en Veronique
Yogya - Malang - Bromo - Ijen - Kaliklatak - Bali
Er is inmiddels wat tijd verstreken maar we zijn nog heel erg alive and kicking en hebben de afgelopen dagen heel wat meegemaakt, dus zet je maar schrap hier komt het:
Deel 1: De kakkerlakvanger van de trans yogya-malang express
Nadat we maandagavond op het terrein van de Prambanantempel het Ramanyana ballet (leuk maar een tikkie te lang) hadden bezocht met de prachtig verlichtte tempel op de achtergrond, was het
dinsdagochtend tijd om de tempel bij daglicht te gaan bewonderen. Om 6 uur 's ochtends opgestaan om toeristen te mijden en voorfoto's bij het mooie ochtendlicht. We namen de lokale bus die er 40
min over deed en maar liefst 30 cent pp kostte! Bij de tempel aangekomen was het nog heel rustig en hoefden we ze maar met een handjevol andere mensen te delen. De 6 tempels waren erg indrukwekkend
qua formaat maar ook zeker vanwege hun bouwwijze ' hoe hebben ze dat in shiva's naam voor elkaar gekregen?' Men was druk bezig met restaureren, nog steeds de nasleep van de aardbeving van 2006. Ook
waren er mannetjes druk bezig de tempels aan de buitenkant schoon te maken. Deze kerels waren op blote voeten of slippers met hun bezempjes omhoog geklauterd en waren totaal niet gezekerd. Nadat we
met de bus terug in onze hete keet waren aangekomen zijn we bij Superman's onze favoriete banana pancake gaan eten. De rest van de dag hebben we het rustig aan gedaan, we hebben een Batik fabriekje
bezocht en onszelf op een ijsje van de Mcdonalds getrakteerd. Ja, die hebben ze hier ook. Om 20 uur 's avonds zou onze minibus ons bij de homestay oppikken voor de reis naar Malang. We hebben toen
kennis gemaakt met wat men in Indo de rubberen tijd noemt. Pas 45 min later en na 2 telefoontjes kwam men ons oppikken. Daarna nog heel yogya gezien om nog 6 anderen op te halen en uiteindelijk
reden we 23 uur de stad pas uit. Het was een soort kamikaze rit want iedereen rijdt met groot licht waardoor je half verblind wordt en je best moet doen om de weg te blijven volgen! Nota bene ons
chauffeurtje had er al een rit opzitten als bijrijder van Malang naar Yogya! Oftewel hij had de hele dag al in de auto gezeten en haalde met ons nog even een nachtje door. Dus het is een wonder dat
we het gehaald hebben. Maar dat was nog niet alles. Toen we om half 2 's nachts stopten voor een warme maaltijd -IEUW wij sloegen dit zoals je zult begrijpen over - bleven we bij de bus en kwamen
we en passant tot de ontdekking dat we niet de enige passagiers aan boord waren. Eerst zagen we er 1 maar al gauw maakten we - van veel te dichtbij - kennis met de rest van de kudde.
KAKKERLAKKEN!!! De bus bleek er vol mee te zitten en Veronique, de held op sokken (letterlijk) ging op jacht met haar papieren lasso.Toen we ca. 20 busbewoners hadden verwijderd, bleek er een hele
stamboom mee te rijzen. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze te voorschijn! Het bleek onbegonnen werk alle kakkerlakken te verwijderen. Terwijl histerisch onze ongenode gasten de deur wezen, werden
onze lokale medereizigers er niet warm of koud van. De rest van de nog 5 uur durende rit, hebben we maar gedaan of niet wisten wat er allemaal om ons heen kroop. Rond een uur of 7, bereikten we na
een lange nacht met weinig slaap onze eindbestemming van de kakkerlaktour: Malang. We werden warm onthaald door 'Opa' die goed Nederlands sprak en tijdens een kopje thee vertelde dat er thuis nog
steeds zo gesproken werd. We konden door onze vroege aankomst nog niet onze kamer in, dus zijn we ondanks slaapgebrek maar direct op pad gegaan. Belangrijke eerste stop was de Hollandse Bakker!
Broodje hagelslag en puddingbroodje gescoord, kortom een prima ontbijt! Toen te voet door de koloniale woonwijk, waar vele grote huizen uit het koloniale tijdperk stonden. Een stukje Nederland maar
dan tussen de palmbomen en in schril contrast met hoe de gemiddelde Indo woont. De Nederlandse invloed werd ook duidelijk door de vele Katholieke kerken in deze stad. Daarna hebben we over de markt
gewandeld, waar ze veel vogeltjes en andere 'huisdieren' in veel te kleine kooitjes verkochten. Tijd voor de lunch. Daarvoor zijn we naar Toko Oen gegaan omdat men daar onder andere Hollandse
gerechten op het menu had staan. Wij gingen voor de kroket, maar wat een dikke pech, die was uitverkocht! Na de lunch, snel terug naar het guesthouse omdat we 2 blinde dames op bezoek kregen voor
een welverdiende massage. Hiermee ondersteunden we direct de lokale gemeenschap, omdat het een project betrof, dat blinde mensen uit het hele land to masseurs opleidt. De massages waren meer dan
goed en de dames voelden perfect aan waar de pijnpunten zaten. Al kwam het letterlijk kraken van de nek van Veronique een tikje onverwacht (het zit allemaal gelukkig nog vast!). Na de massage
kregen we thee met een cakeje van het guesthouse, wat een service en verwennerij! Omdat we wederom een korte nacht voor de boeg hadden zijn we op tijd gaan eten en om 19:30 gaan slapen, want
middernacht vertrokken we naar Bromo voor hopelijk een prachtige zonsopkomst (inderdaad Yvon, dit kun je geen vakantie meer noemen ;-)).
Deel 2: Bromo en Ijen, vulkanische reuzen
Om 03:00 's nachts kwamen we aan in Cemoro, een dorpje aan de voet van de Bromo vulkaan. Gelukkig hadden we ons goed aangekleed want het was KOUD! Omdat de jeeps al af en aan reden, moesten wij nog tot 04:00 wachten voor onze rit naar boven. Daar aangekomen was het erg druk 'dus hier hebben al die toeristen de afgelopen 2 weken gezeten, we waren ze al kwijt' (we waren blij na Bromo weer afscheid van ze te mogen nemen, helemaal toen een Hollandse loser probeerde grappig te zijn door vuurwerk af te steken). Een mooie foto zonder andere toeristen erop te maken was een opgave, maar Eva balancerend op een bankje met Veronique als steunpilaar heeft toch prachtige plaatjes opgeleverd. Om 06:00 gingen we per jeep richting de krater die we konden beklimmen. Deze krater dampte nog behoorlijk een zeer herkenbare eierlucht. Dit was het einde van een prachtige ochtend, met een zeer mooie zonsopgang, die we na de mist in Dieng ook wel verdiend hadden. Yus stond ons bij terugkomst al op te wachten met goed nieuws. Hij had voor ons de laaste trip op Java geregeld van Bromo naar het Ijen Plateau (met nog meer vulkanische reuzen) en onze laatste bestemming op Java Kaliklatak. Ja pappa's en mamma's zoek maar eens op waar dat ligt. Een hint: ergens tussen Ijen en Ketapang, de haven van Bali. Om 9:00 vertrokken we voor de lange rit naar het Ijen Plateau. Na de afdaling van Bromo werd het al gauw weer bloedheet, maar daar hadden we geen last van in onze auto met airco, ons vervoer voor die dag en de volgende dag: even genieten van een luxe vorm van backpacken en bijslapen onderweg zonder kriebels! Om 15:30 kwamen we na een hobbelige rit - het was meer gat dan weg - aan in de middle of nowhere. Het dorpje waar we sliepen lag in de omgeving die Ijen wordt genoemd. Het is een zeer dunbevolkt gebied met koffie- en rubberplantage. Omdat de herberg al vol was, had Yus een kamer bij mensen thuis geregeld. Geen homestay dit keer, maar gewoon een slaapkamer bij mensen uit het dorp. Het was een hokje van 2,5 x 2 meter met daarin een kleine twijfelaar. De simpelste kamer tot nog toe, maar zo lief dat ze ons in hun huis opnamen! Ondanks dat er een tweede matras onder het bed lag, sliepen we toch maar samen in de twijfelaar, want het was fris. De WC werd door meerdere huishoudens benut en bevond zich in een soort buitenhuis. Terug in de tijd! De volgende ochtend om 07:00 kregen we ontbijt bij het hotel in de buurt van ons huisje; een lekkere boterham met een soort jam en hagelslag en een ei. Toen met de auto naar het startpunt van onze hiking naar de Ijen krater. De tocht konden we zonder gids lopen, omdat het een duidelijk pad was naar boven. Het pad was behoorlijk steil en onderweg kwamen we veel mannetjes tegen, die met een stok met daaraan twee zwaar beladen mandjes met Sulfiet, op hun schouder naar beneden holden. We liepen op met 1 van deze mannetjes die ons vertelde dat zo'n lading ongeveer 70 kg zwaar was. Per lading ontvingen ze ongeveer 40.000 Roepie, dat is nog geen 4 Euro voor zulk zwaar werk. De meeste mannetjes liepen 2 keer per dag met een lading uit de krater omhoog en daarna naar beneden naar het startpunt van onze hiking. Na een goed uur lopen naderden we de krater en moesten we onze neus en mond weer afdekken tegen de Sulfiet dampen. De mannetjes liepen zonder bescherming de krater in en uit en rochelden heel wat af; alles behalve gezond werk. De zwart opgedroogde lavastromen en de onophoudende damp uit de krater in combinatie met de laaghangende bewolking maakten het geheel tot een spookachtige omgeving. Op de terugweg hebben we halverwege bij een theehuisje thee met koekjes genuttigd. Daar konde we ook zien hoe de mannetjes hun zware vracht op ouderwetse wijze wogen. Diep respect! Eenmaal beneden gingen we op weg naar Kaliklatak.
Deel 3: Kaliklatak en Mr. Pono Heffner
Kaliklatak is een rustig klein dorpje, dat niet in de Lonely Planet vermeld staat, maar dat volgens Yus mooiere plantages bezit en minder toeristisch en commercieel is, dan het oorspronkelijk geplande Kalibaru. Eenmaal aangekomen werden we door Mr. Pono in het Nederlands ontvangen. Het verblijf was afgeschermd door een hek en was prachtig aangelegd. We kregen een huisje toegewezen met een eigen woonkamertje, waar we alle maaltijden door een 'Indo James' geserveerd kregen. Deze service voelde een beetje ongemakkelijk (we voelden ons een beetje de kolonisten zeg maar) maar was na de lange dagen die we gemaakt hadden wel lekker. Tja je moet toch ergens je vakantiemomentje pakken ;-). Het eten was heerlijk en 's avonds hebben we nog lang op de veranda zitten chillen met een onophoudelijke theeservice. Wat fijn dat we hier 's nachts niet naar het buitenhuis hoefden! De volgende ochtend, nadat we weer een goede nacht hadden gemaakt, kregen we ook ons ontbijt 'thuis' geserveerd; witte toast met hagelslag!! Na het ontbijt kwam onze gids voor die ochtend, Roy (een echte Indonesische naam ;-)), ons halen voor een tour over de plantage die het hele dorp beslaat. We kregen te zien, waar onze kruiden oorspronkelijk vandaan komen en hoe het eigenlijk allemaal groeit en bloeit. Super leuk om te zien, zeker ook omdat we van een aantal kruiden niet wisten dat het op die manier groeit. Als eerste stopten we bij een rubberplantage. Roy legde uit, dat een rubberboom pas na 7 jaar geschikt is om rubber van te tappen. Vervolgens kan er zo'n 35 jaar lang getapt worden (om de 5 jaar wisselt men van de ene naar de andere helft van de boom). Dat doet men door om de dag elke keer een heel klein stukje van de schors te schrapen, waardoor de boom een wond krijgt en rubber 'bloedt'. De driver liet het ons zien. Toen weer verder, op naar de eerste koffiesoort. Er groeiden er 2, de Robusta op 400m en de Arabica op 700 m hoogte. Er zijn 3 oogsttijden voor de koffiebonen, waarbij het plukken van de voor- en naoogst het meest verdiend omdat dan de bonen goed uitgezocht moeten worden, terwijl in het hoogseizoen de goede bonen makkelijk te plukken zijn. Daarna liet Roy ons zien dat kaneel en zoethout van de bast van de betreffende boom gesneden wordt. Je kon zo ruiken wat wat was. Lekker! Ook liet Roy dat vanille van een boom komt, die gewassen en daarna gedroogd wordt. We hebben nog thee en koffie gedronken met een cakeje op een uitzichtspunt vanwaar we Bali al konden zien liggen. Hier zouden we de volgende dag heen gaan. Op de terugweg hebben we nog even in de rubberfabriek gekeken. Helaas werd er niet gewerkt omdat het zondag was (men werkt 6 dagen per week!). De rubber die van de plant komt, wordt in een bad gedaan met mierenzuur en water. Daarna wordt het hard en door een mangel gehaald, waardoor het platte stukken worden met daarin de naam Kaliklatak gegraffeerd. Daarna wordt het geheel opgestapeld en samengedrukt om in pakketten van 130 kg (ingesmeerd met kalk tegen het schimmelen) over de hele wereld te worden verscheept. Weer terug bij ons huisje hebben we een snelle duik in het te koude water van het zwembad genomen. Daarna werd onze lunch al weer geserveerd. De manager van het complex, Mr. Pono vond ons wel leuk. Als hij er niet bij was noemden we hem Mr. Pono Heffner ;-). Hij bleef namelijk net iets te lang bij ons hangen en kwam ons persoonlijk met de brommer halen toen we even door het dorpje liepen; lekker dicht tegen Pono Heffner aan met z'n 3en terug naar het huisje. De rest van de dag lekker gerelaxed.
Deel 4: Bali
Vanochtend om 7:30 zijn we achterop de brommer (Ojek) met al onze bagage naar de haven van Ketapang gebracht om met de ferry over te steken naar Bali. Omdat we voorlopen op onze oorspronkelijk planning, kozen we ervoor om niet direct naar Ubud door te reizen maar eerst het noorden van het eiland te gaan ontdekking. Uitvalsbasis hiervoor is Lovina. In de haven Gilimanuk op Bali, vonden we al snel de Bemo (minibus) naar Lovina. Deze vertrok pas toen die vol was, wat inhield dat onze tassen met 1 touwtje op het dak werd bevestigd. We hebben bij elke hobbel maar even gecheckt of het er nog wel op lag. Na anderhalf uur bereikten we Lovina en konden we op zoek Taman Lilly's, ons aanbevolen door Rik en Ellen. Het bleek wat duur maar nadat we verder gezocht en niets naar onze wens gevonden hadden, kozen we er toch voor om er vannacht in ieder geval te slapen. Morgen willen we, als het lukt op een brommertje de omgeving gaan verkennen.
Tot later maar weer!!!
Liefs Eva en Veronique
Eva en Vero en de hete keet
Een paar dagen geleden zijn we vertrokken uit Pangandaran. Allereerst met een boot naar Calicap, deze route was vroeger plicht omdat er geen goede wegen waren. De route was niet echt bijzonder maar het was goed voor de afwisseling want in de auto konden we nog lang genoeg zitten. In Calicap werden we met de auto opgepikt. Einde middag kwamen we door de wolken heen aan op het Dieng Plateau. Wel even een ander temperatuurtje, 10 graden!! Brrr. Snel in ons nieuwe onderkomen wat warms aangetrokken. We sliepen bij een enthousiaste familie en werden met thee, koekjes en een lokaal cakeje van kokos en bruine suiker verwelkomt. Prachtige roze kamer gekozen. Daarna even wat gegeten en daarna op tijd naar bed omdat we de volgende ochtend vroeg op moesten voor de zonsopgang. 10 voor half 5 ging de wekker en niet veel later waren we aan het klimmen naar het uitzichtspunt voor de zonsopkomst. Best lastig in het donker met een zaklampje en op de nuchtere maag. Omdat het gisteren al veel had geregend zaten er glibberige stukken tussen, wat het klimmen bemoeilijkte.
We hebben een tijdje gewacht maar een echte zonsopkomst was er niet te zien helaas. Het was erg bewolkt en soms zagen we een klein stukje van de berg, maar dat was het dan ook wel. Daarna weer naar beneden geklommen en onderaan - bij het startpunt van onze klim - trakteerde Nova die ook mee was gegaan ons op een 'patatje met'. Er zat een echtpaar in de berm aardappeltjes vers van het land te bakken. Lekker! Daarna doorgelopen door het dorp naar de krater. Deze was minder mooi dan die van de Papadayan vulkaan. Een paar flink kokende poelen met modder en een stank die nog erger was dan op de Papadayan. Dus snel door naar de tempel en het gekleurde meer Telapa Warna. De route ging dwars door de groente terrassen. Dat is eens wat anders dan rijst. De locals waren druk in de weer en het zag er allemaal mooi uit, al spoten ze pesticiden als water. De tempel stelde weinig voor en de laatste klim voor uitzicht op het gekleurde meer viel ons erg zwaar op de lege maag. Daarom heeft onze gids vast met de homestay gebeld om te zorgen dat onze banana pancake klaar zou zijn. Die zou 40 min bereidingstijd kosten namelijk. Het was bij aankomst dan ook geen pannenkoek maar een bananenbrood! Lekker en het ging er wel in. Toen snel onze spullen gepakt en met een laatste bezoek aan een paar tempels snel door naar de Borobudur. Spannend want daar keken we toch wel naar uit. De reis ging snel want die hebben we grotendeels slapend in de auto doorgebracht! Bij de Borobudur sliepen we op het terrein in een luxe hotel. Dit was heerlijk, een lekker schone kamer met een goede warme douche en een schoon bed! We konden zo door de achtertuin van het hotel naar de Borubudur lopen en voor sluitingstijd konden we nog net een bezoek brengen. Het was niet erg druk, toch stonden de toeristen ons Papparazi's aardig in de weg. ' S avonds luxe westers gegeten in het hotel en op tijd naar bed want de volgende dag wilden we om 6 uur 's ochtends voor de poort staan vanwege het mooie ochtendlicht en hopelijk een opgaande zon. Heerlijk geslapen en 's ochtends voor het ontbijt stonden we al weer foto's te maken in het mooie ochtendlicht. Na het ontbijt hebben we de rugzak weer ingepakt en zijn we met een fietstaxi naar het busstation vertrokken om dit keer als echte backpackersnaar Yogyakarta te reizen. De bus stond al klaar en niet veel later waren we op weg. In Jombor station overgestapt en toen stapvoets de stad in gereden. In Sosworoijayan uitgestapt. Op de hoek van de straat stond de eigenaar van Rejeki homestay al op backpackers te wachten. Hij liet ons de kamer zien. Een hok met 2 bedden en een fan, maar wel een eigen koude douche en westerse wc. Prima en lekker schoon en goedkoop. Onze kamer bij Rejeki bleek een hete keet te zijn, maar ja wat wil je ook bij 40 graden op het heetst van de dag. Daar kan geen fan tegenop! De middag hebben we relaxed doorgebracht, eerst een tukkie gedaan en daarnalekker westers gegeten en buiten gezeten waar het koeler was dan in de hete keet. Na een heerlijke koude douche om 9 uur gaan slapen en 12 uur later werden we weer lekker bezweet wakker (Jeroen, over vetkezen gesproken, nu kennen we er 2)!!! Zo dat was even nodig! Na een rustige start en ontbijt zijn we te voet vertrokken richting het Kraton, het paleis. Onderweg kwamen we langs de belangrijkste markt van Yogya. Hier werden we door een local rondgeleid. We zijn gek op markten en deze kan zeker aan het favorietenrijtje worden toegevoegd. Ook hier weer heel vreindelijke mensen met een behoorlijke dosis humor. Plezier hebben ze en bijzonder vinden ze ons bleekscheten. Ze willen graag met ons op de foto. Na de markt door naar Vredenburg een fort uit de tijd van de Nederlandse kolonisatie. Dit was een museum dat we even hebben bekeken alvorens we doorliepen richting het Kraton. We waren een half uur voor sluitingstijd in het Kraton dus dit werd een bliksembezoek. Meer tijd hadden we echter ook niet nodig. Het waterpaleis vonden we niet zo, het was meer een zwembad met een paar mooie muren erom heen. Toen met de fietsriksja naar de vogelmarkt. Ze hadden hier allerlei soorten vogels, niet alleen die we in Nederland ook in een kooitje thuis hebben maar ook vogels die we liever in de vrije natuur zien. Een beetje zielig vonden we het wel. Op de markt bij een lokaal tentje een soepje genuttigd en toen in 'pedestrian' tempo met fietstaxi terug naar de hete keet. Vanavond staat het Ramayana balletvoorstelling op het programma. Deze vindt plaats in de Prambanan tempel die we morgenochtend vroeg gaan bezoeken. Daarna gaan we Yogya verlaten, hiervoor hebben we een nachtbusje geboekt die om 20 uur vertrekt. De volgende ochtend komen we dan om ca 5 uur aan in Malang. Tot zover maar weer...we melden ons wel weer!
Veel liefs Eva en Veronique
Avontuur in Pangandaran
Allereerst super tof dat jullie zo in grote getalen reageren, echt leuk voor ons om te lezen!!!
Het vervolg van ons reisverhaal: na een goede nacht gemaakt te hebben stonden we om half 8 op om na een koude douche (er komt overal alleen koud water uit de kraan) en ontbijt (lekkere banana lassi!!) om 9 uur achter op de brommert te vertrekken richting Green Canyon. De route was geweldig en het scheuren op de brommer erg leuk en verkoelend! Temperatuur was 's ochtends al hoog. Allereerst home industry bezocht, waar de locals bruine suiker en Wayang poppen maakten. Leuk om te zien en te proeven van de bruine suiker. Het hanteren van de Wayang pop, waar veel voorstellingen met soms wel 150 poppenmee worden gegeven is verdomd moeilijk. De kop van de pop wordt in 10 dagen uit hout gesneden en geschilderd. Toen ging de rit weer door richting Green Canyon, maar onze gids vond het wel een leuk idee om onderweg nog even bij een rijstveld te stoppen zodat we zelf even konden meehelpen met de oogst. Leuk om te zien hoe dat gaat, nu weten we een beetje waar de Lassi vandaan komt! Onze gids Agus sprak goed en grappig Nederlands. Hij was erg enthousiast en blij aanwezig, wat aanstekelijk werkte. In de Green Canyon stonden al mensen op ons te wachten om samen het bootje te nemen, maar Agus nam alle tijd voor ons ' het is jullie dag'. Later hoorden we dataan de andere toeristen verteld wasdat we brommerpech hadden
De volgende dag, vandaag dus, vertrokken we om 9 uur voor de jungle tocht. We werden met een auto naar de ingang gebracht waar onze gids Hedra ('noem me maar Hendrik') op ons wachte met nog 2 vage deense toeristen die na het hallo geen boe of ba meer hebben gezegd...ook niet tegen elkaar! Het eerste stuk was het nationale park en vrij toegankelijk. Over betonnen paadjes werden we door het park geleid en zagen we onderweg herten, Makaken, Stekelvarkens en mini vampieren...euh vleermuizen (in een grot). Toen begon het echte werk, de jungle. Zweet en modder jungle. Door de regen van gisteren was het heel erg modderig en dus glibberig. Het zweet liep al gauw letterlijk in straaltjes over ons gezicht. De tocht was pittig maar prachtig. Op het hoogste punt kwamen we 2 toeristen tegen die de tocht alleen hadden gemaakt maar waren verdwaald. Ze wachtten op hun redders die kort daarna kwamen. Later hoorden we dat de krepsers (voor de twentenaren knieperts) ze niets voor hun redding hadden betaald. Ze hadden ze beter nog een nachtje kunnen laten zitten! Na 4 uur lopen zat de tocht erop en werden we modderig en bezweet bij onze bungalow afgezet. Een koude douche is nog nooit zo lekker geweest!
Morgen gaan we Pangandaran verlaten op weg naar het Dieng Plateau voor nog meer wandelwerk (goed voor onze spierpijn!). We laten wel weer wat van ons horen, waarschijnlijk na de Borobodur!
Liefs
Eva en Veronique
Selamat Datang in Indonesië (welkom in Indonesie)
Inmiddels een paar dagen onderweg, maar daar is ie dan ons eerste echte blogverhaal.
Vrijdagavond eindelijk vertrokken met KLM met tussenstop in Kuala Lumpur naar Jakarta. De reis ging vlotjes dankzij de super slaappil van Eva. Totaal knock-out! In Kuala Lumpur was weinig te beleven maar we hebben daar wel ff onze lekkerste chicken wings ooit gegeten, prima begin van de reis. Eenmaal in Jakarta was het even zoeken naar onzepick upnaar het hotel. Even een indonesische telefoonkaart gescoord en toen door met een dikke vette mercedes naar ons luxe hotel in Jakarta. Selamat Datang in Indonesie! Een super goed begin van een low-budget reis
De volgende dag te voet op weg gegaan naar Gambir station om een treinkaartje voor de volgende dag naar Bogor te kopen. Op weg naar het station leerden we Jakarta al snel een beetje kennen, veel troep op straat, gore stank uit alle mogelijke stroompjes en veel zwerfkatten. Maar dat mocht de pret niet drukken want daar liepen we dan zonder groep in ons uppie door een wereldstad. Het kaartje voor de volgende dag konden we niet kopen, dat moest gewoon op de dag zelf. Nou prima dan maar een kaartje naar Kota waar we naar de koloniale huizen wilden kijken en de haven Sunda Kelapa wilden gaan. Toen kregen we toch een kaartje Gambir - Bogor die we ook voor Kota konden gebruiken. Dik afgezet want we hebben voor de 10 min naar Kota hetzelfde betaald als voor het uur naar Bogor de volgende dag. Afgezet voor 2 eurie hihi! Selamat Datang in Indonesie. Toen naar het perron, tja het is geen NS nergens een bordje waar de trein vertrekt en geen trein heeft een aangeduide eindbestemming. Dus dan maar veel vragen. Bijna de trein naar Bandung, een gigantisch eind de andere kant op genomen. Uiteindelijk na een uur wachten met hulp van locals in de juiste trein gestapt. In Kota vielen de koloniale huizen tegen, er was weinig van over. Wel nog even in het gouverneurskantoor geweest wat een museum vol hollandse meubels is. Om te voorkomen dat mensen op de stoelen gingen zitten of staan had men veel visdraad gespannen, niet dat het hielp! Toen op de fiets naar de haven. Oudhollandse fietsen in velle kleuren die voor enige zadelpijn zorgden. De haven lag vol met grote houten schepen die met o.a. zakken cement werden geladen. Waarschijnlijk was de bedrijvigheid in de ochtend en hebben we die gemist. Toen hebben we voor een paar cent ons leven in de waagschaal gesteld door in een rijdende grasmaaier ofteweleen soort tuk-tuk(man wat maakt dat ding een herrie ensmog!)te springen, selamat datang in Indonesie! Binnen no time waren we zonder kleerscheuren in het hotel, al scheelde dat bijna altijd niets! UIteindelijk hebben we in het hotel gelunchd, na een dappere maar heel snel opgegeven poging local indonesisch teeten. Het zag eruitalsof het er al weken stond. Daarna lekker de rest van de dag aan het zwembad doorgebracht. Veronique heeft snachts nog even gezien hoe NL tenonder ging aan het betereSpanje terwijl Eva lekker lag te slapen...het meegesleepte hollandse beesie heeft niet geholpen helaas.
De volgende dag was het tijd om onze reis echt te beginnen en Jakarta te verlaten.Zelfstandig met de trein naar Bogor.Na heel wat peentjes te hebbengezweet - en niet alleen vanwege de hitte - stapten we als enige toeristenin dejuiste trein naarBogor. Na een uur werden we daar opgehaald door Yus en Sri onze chauffeurs voor de dag. Super leuke lui en we voelden ons direct op ons gemak. Via de Puncak Pass richting Cipanas. Onderweg een tussenstopbij een theeplantage en daarna heerlijk Indonesisch gelunchd met echte Sate, Selamat Datang in Indonesie! Aangekomen in Cipanas, op zoek naar onze eerste low-budget kamer. Hij was niet eens low-budget maar zag er meer dan dat uit. Ranzige bedden, een plee waarbij je met de voeten in het water stond en heel veel medebewoners. Wel hadden we een eigen hottub die continu werd gevoed uit een hotspring. Lekker warm! Met de vijver voor de deur en onze stromende hottub moesten we om de haverklap naar de plee. En toen we net sliepen begon iemand zich in onze vijver te wassen, te rochelen of begon de imam, voor het gemak noemen we hem ' dekameel'te jammeren. Selamat Datang in Indonesie!Zoals jullie begrijpen waren we de volgende dag heerlijk uitgerust toen we naar zelfstandig met de buurtbusjes (hier geldt de term ' hop on - hop off' letterlijk)en paard en wagen naar Leles gingen.De tempel in Leles viel tegen, de omgeving was echter prachtig! Weer terug naar ons krijsende krot op dezelfde manier. Niks airco bus, lekker tussen de locals! In Cipanas was geen toerist te bekennen en dus aten we als enigen in een restaurant van een hotel. Zelfs het licht deed men niet voor ons aan. Het was wel lekker!Daarna een dip in een warm zwembad en gerelaxed.
Vandaag kwam de broer van Yus, Nova,ons bevrijden van ons krijsende krot. Eerst met de auto een prachtige tocht door dorpjes en langs rijstvelden naar Papadayan. Een vulkaan die nog steeds narookt na de laatste uitbarsting in 2002. We hebben een schitterende klim en wandeltocht gemaakt naarhet op 2600 meter hoogte liggende kratermeer. Onderweg spoot er uit vele gaten nog zwaveldamp. Het rook er alsof je een doos rotte eieren naar binnen werkt en dan een goede wind laat. En dat is nog zacht uitgedrukt. Selamat Datang in Indonesie! Nee alle eieren op een stokje het was prachtig, maar het stonk wel en ademhalen was geen pretje.
Daarna snel weer door op weg naar Pangandaran, met een onderweg een bezoekje aan een authentiek Sundanees dorp Kampung Naga. Een vriendelijke gids heeft ons daar rondgeleid en ons laten zien hoe men daar al 400 jaar leeft. Super leuk! Toen door voor het laatste stuk naar Pandangaran. Onderweg nog flinke tropische buien gehad, de regentijd duurt wat langer dan normaal. In het donker aangekomen in Pandangaran. Ons intrek genomen in een leuke bungalow, eenvoudig maar een paradijs vergeleken bij het krijsende krot in Cipanas.
Nog even met de moeder van Yus en Nova kennis gemaakt (ja we leren de hele familie kennen) die een toeristenshopje runt. Onze tourtjes zijn geboekt! Morgen op de brommert (ja we gaan het maar es proberen)naar de Green Canyon en langs mensen die home-industry bedrijven, zoals het maken van bruine suiker, kroepoek etc. De dag erna gaan we de jungle in voor een 4 uur durende trek.
Voor ons is het reeds bedtime. We zijn nog maar een paar dagen onderweg maar 1 ding is duidelijk wij voelen ons welkom in Indonesie!!
Liefs Eva & Veronique
De voorpret
Dag lieve vriendjes, vriendinnetjes en familie!
Nog maar twee weekjes en dan begint voor ons het grote avontuur. Voor het eerst ongeorganiseerd en met zijn tweeen met de rugzak op reis. De keus om naar Indonesie te gaan was snel gemaakt. Gelukkig kregen we beiden van ons werk toestemming om wat langer weg te blijven en zodoende kunnen we een maand gaan genieten van Java, Bali en de Gili-eilanden. We zijn beiden nogal van de voorbereiding en vooral voorpret enhebben hier dan ook aardig wat aandacht aan besteed.
Omdat we straks in Indonesie vooral op elkaar aangewezen zullen zijn en samen uit maar ook samen thuis toch wel zo gezellig is,besloten we het samenzijn veelvuldigte moeten testen voordat we aan onze big trip zouden beginnen.Wel een mooi excuus natuurlijk om nog wat extra uitstapjes in te lassen.Naast over-en-weer bezoekjes aanhet subtropische Castricum aan zeeen het in het verre oostengelegen Hengelo,spraken we af om met 2 andere Vietnamvriendinnetjes een lang weekend naar Istanbul te gaan. Omdat we nog een gaatje in de planning zagen,boekten we op een zondagochtend tussen neus en lippen door nogeven een lang weekend Kopenhagen. Deze twee tripjes moesten wel goed gaan, want in januari hadden we de tickets naar Jakarta al geboekt.
Volledig onverwachtzijn we elkaar niet in de haren gevlogen
Veel liefs, Veronique en Eva